2. Życie nie ma sensu, samemu trzeba ten sens nadać.

Ona:

Twoja przyjaciółka stoi sobie najspokojniej w świecie, leniwie opierając swą dłoń o biodro. Wszystko byłoby w porządku, gdyby obok niej, w równie odprężonej pozie nie stał jakiś zawodnik. Gawędzą z taką zażyłością, jakby co najmniej walczyli o niepodległość kraju. Jednak widzisz w oczach Antoniny błysk, a takowy pojawia się tylko, kiedy dziewczyna jest wyjątkowo zainteresowana osobą, stojącą obok. Nie chcesz przeszkadzać współlokatorce, w końcu nie raz oberwała po tyłku od życia, dlatego niezauważalnie wychodzisz z hali. Spokojnym krokiem idziesz w kierunku mieszkania. Twoja ręka, co prawda schowana w kieszeni bluzy, ściska telefon, gotowa by wcisnąć zieloną słuchawkę przy numerze rodzicielki. Otwierasz drzwi i siadasz na jednym z dwóch foteli. Zdjęte w biegu buty leżą w nieładzie na jasnych panelach, a bluza otula poręcz krzesła. Sygnały telefoniczne, wydobywające się z głośnika twojej komórki są dla ciebie zbawieniem, tak dawno nie rozmawiałaś z mamą. Macie wyjątkowo dobry kontakt, jak na tak dużą odległość dzielącą was. Po którymś z kolei sygnale, słyszysz jej głos.

- Mama? - mówisz pełnym miłego napięcia głosem.

- Cześć córcia. Co słychać? - twoje uszy doznają natychmiastowej odpowiedzi, ekspresowo zbierasz myśli. Wiesz, że musisz o to zapytać. Wiesz, że chcesz znać odpowiedź.

- Mamo, muszę cię o coś zapytać. Poznałam... pewnego siatkarza... O takim samym nazwisku. - wypalasz, nie masz zamiaru owijać w bawełnę.

- Naprawdę? I chyba wiem, o którego ci chodzi, tata kiedyś coś na ten temat wspominał. Pewnie chcesz wiedzieć, czy jest naszą rodziną? - śmiech mamy spowodował, że mimowolnie się uśmiechnęłaś. - Kilka lat temu, twój ojciec również odkrył tego chłopaka, zapewne oglądając jakiś mecz. Sprawdził wszystko i okazało się, że nie łączą nas żadne więzy. Czysta zbieżność nazwisk. - powiedziała. Nie zastanawiało cię już to, dlaczego nigdy wcześniej się o tym nie dowiedziałaś, być może cię to nie obchodziło. Zastanawia cię to, dlaczego po usłyszeniu słów matki, poczułaś radość. Poczułaś radość, bo owy Grzegorz nie jest twoją rodziną.

- Dziękuję ci, mamo. Teraz muszę kończyć, bo chyba właśnie wróciła Tosia. Zadzwonię do ciebie jutro, obiecuję. - mówisz, słysząc kroki przyjaciółki w przedpokoju.

- Nie ma sprawy, córeczko, pozdrów Tośkę. - rozłączyła się. Odłożyłaś telefon na stolik, gdy wtem do saloniku wparowała Antonina.

- Moja droga, ja rozumiem, że emocje związane z twoim nowo poznanym kolegą tak cię poniosły, że wyfrunęłaś z tego Podpromia, ale żeby o mnie zapomnieć? - równie szybko zdjęła z siebie nakrycie wierzchnie i usadowiła się na fotelu obok mnie.

- Kochana Tosiu, nie chciałam przeszkadzać ci w tej jakże ekscentrycznej rozmowie z tym zawodnikiem. - uśmiechasz się w stronę przyjaciółki, na której policzki wylał się rumieniec.

- O czym ty mówisz... Po prostu... rozmawialiśmy. Sam się mnie czepił, to nawet Polak nie jest! - wykrzyczała, siadając w pozycji wyjątkowo niebezpiecznej, niczym najeżony kot.

- I wcale ci się nie podoba, tak Tosiu, przerabiałyśmy już te przypadki tysiąc dwieście trzydzieści siedem razy. - śmiejesz się, ale widząc minę przyjaciółki natychmiast milkniesz. - Ej no, co jest? - dodajesz, zbliżając się do nastroszonej dziewczyny.

- Nic. No nic, no... - ściska ręce, do białości knykci, a rumieniec powstały w skutek wyjątkowo delikatnego jak widać tematu, wcale nie ginie. - Podszedł do mnie i tak po prostu zaczął rozmowę. I rozmawialiśmy. Pochodzi z Białorusi, ale ma polskie obywatelstwo. Jest kapitanem tej drużyny. I cholernie przystojny, a przy tym taki czuły, nawet jak dla obcej dziewczyny. A wiesz, co jest jeszcze lepsze, Lenka? On ma żonę, do kurwy nędzy!  - nagle wstaje i prawie że szybując w powietrzu, wpada do swojego pokoju, trzaskając przy tym drzwiami. Ty, siedzisz w kompletnym szoku, wyznanie Tośki kompletnie wybiło cię z równowagi. Bowiem, ta dziewczyna zawsze nie lubiła mówić komuś innemu o swoich uczuciach. Nie raz uśmiechała się, a jej serce leżało roztrzaskane, na jednym z rzeszowskich chodników. Oczywiście metaforycznie, jednak od lat dowiadywałaś się o sercowych problemach przyjaciółki po fakcie, kiedy dany luby wystawiał ją do wiatru. Dziewczyna ostro to przeżywała, z czasem przestała patrzeć na płeć przeciwną, każdy facet, który choćby zaszczycił ją spojrzeniem, znajdował się na czarnej liście Antoniny. I dzisiejszego dnia, o dziwo, coś znowu pękło w serduszku wyżej wymienionej. Nie chciałaś jednak naruszać jej spokoju, zwłaszcza, że było dość późno. Uznałaś, że porozmawiacie rano. Skierowałaś się do łazienki, a potem do swojego pokoju. Padłaś na swoje łoże i bardzo szybko odpłynęłaś.

Czas? Czas mijał ci bardzo szybko. Rozmawiałaś z Antosią, która zawzięcie twierdziła, iż tamta reakcja po rozmowie z owym zawodnikiem, była jedynie chwilą słabości. Uznała, że może się z nim zaprzyjaźnić, bez żadnych aluzji do większych uczuć. Dziś, był piątek i miało się odbyć twoje spotkanie w kawiarni wraz z Grzegorzem. Co więcej, tego poranka siedząc z Antoniną przy porannej herbacie, przypomniało ci się, że nie posiadasz żadnego kontaktu do nowopoznanego, nie wiesz o której macie się spotkać, nic. Wychodzisz z założenia, że pójdziesz na halę. Kiedyś będziesz musiała go tam dorwać, chcesz mu powiedzieć o uzyskanej odpowiedzi na nurtujące was obu pytanie. Ubierasz zwiewną, kwiecistą sukienkę, na barki zarzucasz sweterek. Wchodzisz jeszcze na sekundkę do łazienki, aby poprawić swoje długie blond włosy. Wtem, słyszysz dzwonek do drzwi. Wychodzisz z pomieszczenia i otwierasz nieznajomemu ci człowiekowi. Chociaż... nie wydaje ci się, że widzisz go po raz pierwszy.

- Słucham? - mówisz do gościa.

- Ja do Antosi. - odpowiada, po jego wschodnim akcencie poznajesz, że jest to ten siatkarz, z którym rozmawiała twoja przyjaciółka. - Przepraszam, nie przedstawiłem się. Olieg Achrem, ale mów do mnie Alek. Tak jest prościej. - wyciąga w twoim kierunku dłoń. Witasz się z nim i delikatnie się uśmiechasz. Nie udaje ci się jednak zawołać Tośki, gdyż dziewczyna z dziką szybkością pojawia się obok ciebie.

- No, to miłej zabawy Lena. - poklepuje cię po ramieniu i zajmuje się swoim znajomym. Wzruszając ramionami, kierujesz się ku wyjściu. Generalnie rzecz biorąc, szanse na spotkanie Kosoka w hali, mają się jak 50 do 50. Cóż, niewytłumaczalne uczucie ciągnie cię tam, ciągle wierząc, że go zobaczysz. Pomyśleć, że wszystko zaczęło się od tego felernego poranka kilka dni temu. Przemierzasz rzeszowskie ulice, idąc w stronę wielkiego obiektu sportowego. Dochodzisz do wejścia i uśmiechasz się. Widzisz go. Widzisz, jak siedzi bezradnie w holu. Jego zrezygnowana mina popycha cię jeszcze bardziej do otworzenia szklanych drzwi. Na ten dźwięk przechyla swoją głowę w twoją stronę i wcześniejszy markotny wyraz twarzy przeradza się w piękny uśmiech. Natychmiastowo wstaje, kilka kroków i jest obok ciebie.

- Już myślałem... Co ze mnie za głupek, nie podałem ci żadnego kontaktu do siebie... A ty przyszłaś. - mówi, nie przestając się uśmiechać. Zaraża cię, zaraża cię tą radością.

- Wiedziałam gdzie cię szukać. - odpowiadasz i patrzysz mu w oczy. Czekoladowe tęczówki sprawiają wrażenie rozmigotanych.

- Więc wobec tego, zapraszam cię na tą kawę. - wychodzicie z hali, a brunet otwiera przed tobą drzwi do swojego auta. Zachowujecie się, jakbyście znali się od dawna, podczas jazdy Grzegorzowi nie zamykają się usta, dowiadujesz się wielu rzeczy. Od jego historii z siatkówką, po nieudane żarty kolegów na kadrze. Opowiada ci to z taką werwą i zamiłowaniem, że bardzo szybko spostrzegasz, że kocha siatkówkę jak swoje własne dziecko.

- A, zapomniałbym... - zaczyna kolejny temat, ale ty od razu wiesz, co chce powiedzieć. - Nie jesteśmy rodziną.

- Wiem. - odparłaś. Twoja odpowiedź najwyraźniej spowodowała jeszcze większy powiew energii u osobnika siedzącego obok.

- Już się bałem, że... - zaczyna.

- Że uznam, że sprawy między nami zakończone, tak? O nie, mój drogi, muszę zasiąść w tej zachwalanej przez ciebie kawiarni. - śmiejesz się, wtórując Grześkowi.

- No tak... Poza tym, możemy nie być sami. - odpowiada. Dziwisz się, co też wpadło mu do głowy, już masz ochotę wyparować z tekstem godnym dzikich gimnazjalistów spod bloku, kiedy Kosok wpada ci w słowo. - Nie, to nie jest podwójna randka. Po prostu mój klubowy przyjaciel, również miał zamiar zaprosić tutaj dziewczynę. Chociaż trochę mnie to dziwi, bo ma żonę. Ale wiem, że im się nie powodzi, chcą się rozwieść. - przytakujesz mu, jednak w myślach modlisz się, żeby ową parą nie okazała się Tosia wraz z Alkiem.  Nie żebyś nie chciała się z nimi zobaczyć, wręcz przeciwnie. Tylko troszeczkę może być niezręcznie. Dojeżdżacie do owej kawiarni. Sam jej zewnętrzny widok nadaje jej wspaniałego uroku. Wchodzicie do środka, nerwowo rozglądasz się po sporym pomieszczeniu.  I widzisz ich, widzisz siedzących przy jednym ze stolików Antosię i Alka. Cóż za miłe spotkanie! 

Jak widać, Lena i Grzesiek nie są rodziną. Zbieżność nazwisk i tyle. Nie będzie żadnego spisku z tymi nazwiskami. Możecie być pewni. ;)

Poza tym, tak mnie te wakacje poniosły, że nie nadrobiłam w niedzielę waszych opowiadań. :c Dlatego idę zaraz umyć naczynia (o zgrozo!) a potem zabieram się do lektury waszych historii. :)

I moi drodzy, rozdziały wedle moich założeń mają być dodawane co tydzień, w czwartki. Jednak miejcie na uwadze to, że są wakacje i często mogą być opóźnienia w rozdziałach. Nigdy nie wiem, kiedy wyjadę gdzieś, a nie wszędzie jest internet. Także polecam wpisanie się do zakładki "informowani" wtedy żaden rozdział wam nie ucieknie. ;)

Pozdrawiam serdecznie. :*

PS. Jutro chyba najbardziej emocjonalne spotkanie naszej drużyny. Z "pastuchami". :P

Jarosz i Zati w szóstce i już lecą hejty na Pawła... Niezrozumiałe dla mnie, no ale cóż.

Trzymajcie się, Joan. 

+ 30 lipca startuje historia z Wroną i Kłosem:
www.usmiechem-zmieniaj-swiat.blogspot.com
(termin przesunięty z powodu mojego wyjazdu)