3. Uwięzienie sprawia, że się staczasz.

On:

Powinno cię zastanawiać, dlaczego na widok Achrema i tej dziewczyny Lena delikatnie się spięła. Ale twoją uwagę odwraca kapitan.

- A to dopiero! Kogo ja tu widzę. - uśmiecha się na wasz widok. - Cześć Grzesiek! - podaje ci dłoń i gestem zaprasza do stolika.

- Alek, to jest Lena... - zaczynasz, jednak przyjaciel machnięciem dłoni przerywa twoje zdanie.

- My się już poznaliśmy z tą panią. - odpowiada i posyła kolejny uśmiech w kierunku twojej towarzyszki. Bądź co bądź, nie widzisz z jej strony entuzjazmu godnego Achrema. Kiwa głową z prawie niezauważalnym uśmiechem i nerwowo stuka paznokciami w blat stolika. Mężczyzna dosłownie pochłania ją wzrokiem, co nie uchodzi twojej uwadze. Chrząkasz znacząco, próbując odwrócić jego wzrok od Leny. Nie chcesz, żeby żonaty facet mącił jej w głowie. Wiesz ilu kobietom złamał serca, wiesz ilu kobietom zmienił tok myślenia. Notabene, gdzieś w głębi siebie współczujesz tej ciemnowłosej dziewczynie siedzącej obok Achrema. Ją pewnie spotka to samo. Wymieniona wygląda na równie zestresowana sytuacją, co twoja towarzyszka. Spogląda ukradkiem na ciebie i równie szybko odwraca wzrok. Cisza zalegająca w waszym gronie zaczęła być iście męcząca. W końcu, kiedy chcesz już rozpocząć jakąś formalną rozmowę, ku zdziwieniu wszystkich, Lena wstaje ze swojego miejsca.

- Przepraszam, ale zapomniałam o czymś ważnym. Muszę was opuścić. - szybkim krokiem wychodzi z kawiarni, znikając w drzwiach. Nie myśląc wiele, kiwasz głową na pożegnanie Alkowi i siedzącej obok niego. Wybiegasz na zewnątrz. Widzisz ją, idącą powoli po parkingu.

- Lena! - wołasz dziewczynę, równocześnie zbliżając się do niej. Odwraca się i przystaje, czekając na ciebie. - Powiesz mi o co chodzi? - mówisz delikatnie, bowiem nie chcesz jej do siebie zrazić. Wiesz, że jeszcze tak naprawdę się nie znacie.

- Ja... po prostu... - wzdycha, podnosząc wzrok w górę. - Ta dziewczyna to moja przyjaciółka. A temu Achremowi nie patrzy dobrze z oczu... - dodaje cicho. - Z jednej strony nie chciałam im przeszkadzać, a z drugiej po prostu nie chciałam obok niego siedzieć. Znasz go, prawda? - spogląda na ciebie, a ty z jej twarzy odczytujesz każde odczucie, każde emocje. Olieg jej się nie spodobał, przejrzała na wylot jego słabości, boi się o przyjaciółkę. Wzdychasz i wskazujesz na swoje auto.

- To nie jest idealne miejsce do rozmowy na ten temat. Skoro nie wyszło nam z kawą tutaj, to może dasz się zaprosić na kawę u mnie? Mógłbym ci na spokojnie wszystko powiedzieć. I bynajmniej nikt nam nie przeszkodzi. - modlisz się w duchu, żeby się zgodziła. - No może oprócz mojego kota, ale myślę, że nie będzie problemu.

- Masz kota? - uśmiecha się. - Lubię koty. W obecnej sytuacji chyba muszę przystać na twoją propozycję. A kawę chociaż dobrą robisz? - śmieje się, napawając cię dobrą energią. Jej uśmiech siedzi ci w głowie, a śmiech dźwięczy w uszach. Ta dziewczyna zaskakuje cię swoją otwartością, a zarazem uczuciowością. Łatwo zauważyć, że nie jest typową młodą kobietą. I to szalenie cię intryguje.

- Dwie łyżeczki sypanej, zalane wrzątkiem z dodatkiem mleka z Biedronki się liczą? - w akompaniamencie waszych śmiechów wsiadacie do samochodu. Ruszasz z miejsca, kierując się do twojego mieszkania. W międzyczasie blondynka rozpoczyna luźną rozmowę. Czy kilka dni temu pomyślałbyś, że będziesz siedzieć z nią w jednym samochodzie, rozmawiając przy tym o... rasach kotów? Nie, zdecydowanie nie. Jednak teraz jesteś najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Ujmując tą całą sytuację z kapitanem. To, że za chwilę będziesz musiał powiedzieć jej, jaki Białorusin jest naprawdę.

Otwierasz drzwi i puszczasz przodem towarzyszkę. Ciche miauczenie zwiastuje, że gdzieś w czeluściach twojego mieszkania czai się ruda kotka, wiecznie marudząca i zrzędliwa. Wiecznie napuszona. Jedyny lokator twojego apartamentu. Prowadzisz Lenę do salonu, gdzie jej nóg uczepia się puszysta kulka, zwana również kotem.

- Cześć maleńka. - dziewczyna bierze ją na ręce, delikatnie gładząc jej puszyste futerko. - Jak cię twój wierny towarzysz nazwał? - siada na sofie, cały czas pieszcząc kotkę. Ta o dziwo, wcale nie zrzędzi niczym zmęczona życiem staruszka, tylko delikatnie pomrukuje.

- Speranza*. - mówisz, obserwując reakcję Leny. Nie widzisz większego zdziwienia, jedynie delikatny błysk w oku.

- Nadzieja. Głębokie. - posyła w twoim kierunku jeden z najpiękniejszych uśmiechów. - A więc parz tą kawę, bo za wiele tu nie zabawię. Jutro mam zajęcia, studiuję fizjoterapię. Zmora, totalna zmora! - pozwala sobie na delikatne przemyślenia i wraca do rozmowy z...kotem. I nie wiedzieć czemu, wcale cię to nie dziwi.

Po zaparzeniu kawy i zajęciu miejsca naprzeciw gościa, rozpoczynasz rozmowę.

- Nawiązując do Alka... To nie jest tak, że jest on przesiąknięty złem. Po prostu chyba troszeczkę się zapomina. - bierzesz łyk napoju, a słowa same wypływają z twoich ust. - Ma żonę. Jeszcze rok temu był w niej totalnie zauroczony, cały czas o niej mówił. Minęło kilka miesięcy i zaczęło być nie fajnie, bo zaczął ją zdradzać. Umawiał się z kobietami spotkanymi na hali, dawał im nadzieje. A potem znikał, tłumacząc się, że to wszystko było przelotne. Jego żona się o tym dowiedziała, wniosła pozew o rozwód. A temu jak widać, nic to do zrozumienia nie dało... Jest bardzo sympatyczny, świetny z niego kapitan, ale chyba się troszkę pogubił w swoim życiu. - kończysz i spoglądasz na panią Kosok.

- Co za... Ugh! Muszę pogadać z Tosią. Tylko jak? Że też ona zawsze musi trafiać na takich facetów! Będzie ciężko. Dziękuję ci, że mi o tym powiedziałeś. Muszę jakoś ją ochronić, nie chcę, żeby ją zranił. Doceniam to, że na pewno było ci trudno o tym mówić, w końcu to twój przyjaciel, prawda? - odrywa wzrok od kota.

- Tak. To mój przyjaciel. - odpowiadasz krótko.

- Jeśli uznasz to za stosowne, porozmawiaj z nim. Chyba nie chcesz, żeby stoczył się na dno... Ja muszę lecieć, czeka mnie poważna rozmowa z Antośką. Dziękuję za wszystko, jeszcze raz. - zdejmuje kotkę z kolan. - Żegnaj, moja mała Speranzo. - głaszcze ją czule i wstaje. Posyła ci ostatni uśmiech i kieruje swoje kroki ku drzwiom.

- Odwiozę cię. - proponujesz, również wstając.

- Nie, naprawdę nie ma potrzeby. Muszę załatwić jeszcze kilka spraw. Cześć. - już prawie wychodzi, kiedy z twoich ust wychodzi ciąg słów. Całkiem niekontrolowany.

- Lena!

- Tak? - odwraca się.

- Czy podasz mi swój numer telefonu? - patrzysz na nią, obserwując każdy ruch twarzy. Wraca do ciebie i na podanej kartce wypisuje kobiecym pismem dziewięć liter. Po chwili wychodzi, jednak widzisz w jej postawie zmianę. Zdaje się iść radośniej. A ty? Ty trzymasz karteczkę, której przed chwilą dotykała jej ciepła ręka. Wpatrujesz się w przestrzeń, ignorując drapanie dywanu przez Speranzę.

Ona:

Ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu, Antonina nie wróciła do domu na noc. Rano, siedząc w kuchni, wyczekiwałam na jej powrót. Wreszcie zaszczyciła mnie trzaśnięciem drzwiami. Weszła do pomieszczenia i wyszczerzyła się. Przeszła obok ciebie, pozostawiając smugę zapachu męskich perfum.

- Tośka, błagam cię, nie mów, że wy... - zaczynasz błagalnym tonem.

- Tak. Tak, Lena, tak. - mówi radosnym tonem, łapiąc jabłko z koszyka na owoce.

"Boże, żeby to nie miało niepożądanych skutków..."

*Speranza - nadzieja w jęz. włoskim.

A więc powracam, by doprowadzić tego bloga do składu i ładu. 

Po pierwsze, teraz będę dużo gadać (pisać), bo trochę muszę tu sprostować.

Ten rozdział dedykuję mojej drogiej Zuzce, za to wszystko, co dla mnie robi. Za każdy komentarz, wiadomość, pomoc i wszystko. BIG HUG! ♥

A teraz przedstawiam wam moją gadaninę:

Powróciłam z wyjazdu, pełna nowych pomysłów i nadziei. Jak zauważyliście, z Achremem jest kilka problemów. Co z tego wyniknie? Hmmm.

Poza tym, postanowiłam ogarnąć w końcu regularność tego bloga. Co powiecie na rozdziały dodawane co tydzień, w poniedziałki? Informować będę i tak, ale to będzie dobre rozwiązanie, nie sądzicie?

Oprócz tego, jestem pełna entuzjazmu, gdyż udało mi się zdobyć bilety na mecz ME, Polska-Turcja. Jedzie ktoś z was? :D Może ktoś z sektora 513? :)

\

Oraz moja serdeczna prośba:

Kochane, potrzebuję wielkiej pomocy. Ktoś chętny mnie wspomóc? Mam plan literacki, jednak muszę poznać zdanie kilku osób na ten temat. Najlepiej osób oczytanych i dobrze znających się na pisaniu. Ktoś musi ocenić, czy coś takiego ma w ogóle sens. Zainteresowani, niech dadzą mi znać w komentarzu, gdzie mogę się z nimi skontaktować. To ważne.

Serdeczne buziole ode mnie, zaraz zabiorę się do informowania, a jutro do nadrabiania zaległości.

+Jakieś pytania?  http://ask.fm/incarceration

:* Joan.

edit.
NA NOWYM BLOGU www.usmiechem-zmieniaj-swiat.blogspot.com
POJAWIŁ SIĘ PROLOG! ZAPRASZAM SERDECZNIE NA HISTORIĘ O ANDRZEJU WU I KAROLU KA.
ZAPRASZAM!!!   

EDIT. NOWY ROZDZIAŁ W ŚRODĘ, 7.08, nagły wyjazd