10. Przeszłości nie przywrócisz, przyszłości nie dogonisz, teraźniejszości nie zatrzymasz.

podkład

Ona:

Wiadomość o chorobie wywróciła twoje życie do góry nogami. Jednak bardziej to życie zostało zmielone przez wiadomość o... bliskiej ci śmierci. Nie potrafiłaś sobie wyobrazić, że najbliższy miesiąc spędzisz z oddechem śmierci na karku. Nie potrafiłaś. 

I chyba najgłupszą rzeczą w tym wszystkim było to, na co się zdecydowałaś. Mianowicie, zdecydowałaś, że nikt nie dowie się o twojej chorobie. Nikt z rodziny, nikt z przyjaciół. Nawet Grzesiek. Podjęłaś decyzję, której skutki będą opłakiwać najbliższe ci osoby. To była najgorsza rzecz, jaką mogłaś zrobić, może ktoś pomyśleć. Ale ty wiedziałaś co robisz. Chciałaś ten miesiąc spędzić tak, jak dawniej, racząc się czasem spędzanym z ukochanym. Siedziałaś w szpitalnej łazience, płacząc i próbując ułożyć sobie to wszystko w głowie. I wtedy zdecydowałaś. To tak bardzo bolało, że niedługo po prostu cię nie będzie. Dlatego nie chcesz martwić najbliższych. A może po prostu nie wiedziałaś, jak powiedzieć im, że za jakieś trzy tygodnie umrzesz? W każdym bądź razie, po kilku minutach, zalana łzami stałaś przed lekarzem i błagałaś, żeby owa wiadomość o chorobie została pomiędzy wami. Błagałaś, aby zwolnili cię do domu, nie próbowali leczenia, które i tak pójdzie na marne. Łkałaś, wołając, że nie chcesz martwić rodziny, że nie chcesz widzieć ich bólu. W końcu po twoich płaczliwych namowach, doktor sam z łzami w oczach, zgodził się na twoją rozpaczliwą prośbę. Miałaś cholerne szczęście, że Grzesiek był w tej chwili na treningu. 

- Pani Leno, skoro pani nalega... Ale czy zdaje sobie pani sprawę z tego, na co pani się targa? - specjalista próbuje odwieść cię od dzikiego pomysłu zatajenia choroby i braku prób leczenia.

- Podjęłam decyzję. Nie chcę, żeby wiedzieli. Nie chcę także prób chemioterapii. Przecież pan dobrze wie, że to mnie zniszczy. Osłabi, złamie i nie pomoże. Chcę umrzeć. Ale umrzeć spełniona, umrzeć, wiedząc, że mogłam te ostatnie chwile spędzić z moją rodziną... Chcę tylko tego... - spoglądasz lekarzowi w oczy, tak szczerze wyjawiając to, co kleci twoje serce... 

Wybiegasz ze szpitala i zatrzymujesz się na chodniku. Wdychasz powietrze i łapiesz się za skronie. Czy to możliwe, że za jakiś czas nie będziesz oddychać?

Jeszcze przed chwilą otrzymałaś od ordynatora przykre informacje. Według prawdy lekarskiej, zostały ci trzy tygodnie życia. Nie możesz za bardzo szaleć i narażać życia. Masz po prostu żyć, do czasu aż twoje serce przestanie bić. Tak po prostu. 

Dobiegłaś do mieszkania, dziękując Bogu, że Kosok pojawi się tutaj dopiero za jakąś godzinę. Siadasz na kanapie i ukrywasz twarz w dłoniach. Umrzesz, Lena, umrzesz. Po prostu znikniesz, jesteś, a jutro cię może już nie być. Bałaś się? Bardzo. W przypływie emocji złapałaś za album leżący na jednej z półek. Wertujesz stronice, zalewając zdjęcia łzami. W pewnej chwili coś ci się przypomina.  Rzucasz się do swojej torby, w której znajduje się koperta od fotografa. Kilka dni temu wywołałaś wspólne zdjęcie z Grześkiem. Uśmiechnięci, patrzycie w stronę obiektywu, trzymając się za ręce. Piękny obrazek. Z jakiejś szafki wydobyłaś kopertę i kartkę. Złapałaś w dłoń długopis i drżącymi rękoma wypisałaś kilka słów. Słów, które kiedyś złapią go za serce. Wrzuciłaś karteczkę wraz ze zdjęciem do koperty i włożyłaś ją do albumu. Pozostaje ci modlić się, by ukochany nie odnalazł jej przedwcześnie...

Kilka sekund po odłożeniu przedmiotu rozlega się szczęk zamka i do mieszkania wpada zdyszany Kosok. Od razu łapie cię w ramiona.

- Lena... Co ty tu robisz? - pyta.

- Wypuścili... wypuścili mnie ze szpitala... - mówisz cicho, tuląc się do siatkarza jeszcze bardziej.

- Boże, to wspaniale... Słońce... - dotyka twoich policzków i nagle się odsuwa. - Poczekaj chwileczkę. -nagle wychodzi z pokoju i po chwili wraca... Z kwiatami...

- Wiem, że to nie powinno tak wyglądać, ale... Wiem, że to na pewno nie jest tak, jak byś chciała, ale... Lena, kocham cię do szaleństwa, nie potrafię bez ciebie żyć i... Wyjdziesz za mnie? - mija jedna sekunda, a pada na kolana, mija druga sekunda, a ty nadal stoisz w bezruchu...

Boże...

Wiem. Wiem, że nie jest to dobry rozdział. Wiem.

Wszystko tłumaczę masą roboty, 

bo szkoła nie rozpieszcza i emocjonalnymi pozostałościami

po piątkowym meczu na żywo.

Moi drodzy, każdemu życzę, żeby przeżył mecz kadry na żywo.

Magia, czysta magia. :)

A dziś dzień ostateczny,

Bułgarzy i Rosjanie wyrocznią dalszego losu naszych siatkarzy...

Po wczorajszym meczu 25678678 hejtów..

OGARNIJMY SIĘ, LUDZIE,

TO NIE SĄ MASZYNY. 

Wiara i nadzieja nie umiera. 

Albo kibicujecie zawsze,

albo NIGDY.

Ja w ich wierzę.

W niedzielę epilog, pozdrawiam. :)

|ask| |Wrona i Kłos| |Dryja| |duet|